خیلی فکر میکنم به آدم هایی که اینجا میینم...
به کسانی که دریک دایره کوچک جا میگیرند...
حجم ندارند،لمس نمی شوند...نه گرمند،نه سردند...
تمام خشونتشات،تمام عشق،تمام نفرت،تمام حرف هایشان
فقط جمله ایست که نوشته میشود...
حتی صدایشان هم نیست...
دربهترین حالت فقط چراغی هستند که روشن ویا خاموش میشوند...
رفتنشان مثل آمدنشان بی صداست...
مثل بودنیست که اصلا نیست...
فقط یک چیز مشترک است و مرا باخود میبرد...
(تنهاییشان) ونیاز به ( فهمیدنشان)!!!..
نمی دانم چه می خواهم خدایا...
به دنبال چه میگردم شب و روز...
چه می جوید نگاه خسته من...
چرا افسرده است این قلب پر سوز...
نگاهم غوطه ور در تیرگیها...
به بیمار دل خود می دهم گوش...
گریزانم از این مردم که با من...
به ظاهر همدم و یکرنگ هستند...
ولی در باطن از فرط حقارت...
به دامانم دو صد پیرایه بستند...
از این مردم که تا شعرم شنیدند...
برویم چون گلی خوش بو شکفتند...
ولی آن دم که در خلوت نشستند...
مرا دیوانه ای بد نام گفتند...
دل من ای دل دیوانه من...
که می سوزی از این بیگانگی ها...
نکن دیگر ز دست غیر فریاد...
خدا را بس کن این دیوانگی ها...
فروغ فرخزاد
